اختلال طیف اوتیسم
دومین اختلال که در دسته اختلالات عصبی_رشدی به آن می پردازیم، اختلال طیف اوتیسم می باشد. این اختلال دامنه ای از اختلالات جدی را در شیوه ای که افراد با دیگران تعامل و ارتباط برقرار می کنند و رفتارهایی که الگوهای تمایلات و فعالیت های فرد را شامل می شوند، در بر می گیرد.( اختلال طیف اوتیسم چهار اختلال اوتیستیک، آسپرگر، از هم پاشیدگی کودکی، اختلال رشد فراگیر را نیز شامل می شود.)
متخصصان بالینی برای تشخیص دادن اختلال طیف اوتیسم ، کودکان را در دو زمینه ی اصلی ارزیابی می کنند. زمینه ی اول اختلالات اجتماعی و ارتباط را شامل می شود. زمینه ی دوم دامنه ی محدود تمایلات و عملکرد رفتارها و فعالیت های تکراری را در بر می گیرد. متخصصان بالینی در هر زمینه یکی از سطوح شدت را مشخص می کنند:
الف) به کمک نیاز دارد، ب) به کمک قابل ملاحظه ای نیاز دارد، ج) به کمک خیلی زیاد نیاز دارد.
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در زمینه ی ارتباط، تاخیرهای رشدی را در استفاده از زبان نشان دهند، اما این جنبه ی خاص تشخیص منحصر به اختلال طیف اوتیسم نیست. افراد مبتلا به این اختلال نقایصی را در جنبه ی اجتماعی ارتباط نیز دارا هستند، ممکن است از تماس چشمی خودداری کنند، جلوه های صورت ، حرکات ایما و اشاره و حتی وضع اندامی آنها ممکن است از نظر دیگران عجیب و غریب و حتی غیر عادی به نظر برسد. برای مثال ، درک کردن زبان بدن دیگران برای آنها دشوار است، و نیز زبان بدن خود آنها هم ممکن است از نظر دیگران عجیب باشد. الگوهای روابط دوستی کودکان مبتلا به طیف اوتیسم با الگوهای کودکانی که به این اختلال مبتلا نیستند تفاوت دارد، زیرا به نظر نمی رسد که آنها از بازی کردن با دیگران ، در میان گذاشتن تجربیات ، یا پرداختن به تعاملات داد و ستد اجتماعی لذت ببرند. در موارد شدید امکان دارد که آنها کاملا از تعامل های اجتماعی اجتناب ورزند، یا حداقل سعی نکنند تعامل را با دیگران شروع کنند. بازی تخیلی، مولفه ی ضروری برای رشد عادی، این کودکان را با چالش های زیادی رو به رو می سازد.امکان دارد که آنها قادر نباشند به نوعی از الگوی بازی های خیالی که تعامل های اجتماعی معمول کودکان خردسال را مشخص می کنند ، بپردازند.
غیر از ارتباط و الگوهای اجتماعی معیوب افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، اختلالاتی در رفتار آنها نیز وجود دارد. امکان دارد که فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به رفتارهای محدود و تکراری مانند ضربه زدن با انگشتان و یا دست، پیچ و خم دادن بدن، پژواک گویی ( تکرار کردن صداهای یکسان بارها و بارها) بپردازند.
هر یک از این نشانه ها به تنهایی ، چالشی را برای خانواده ی افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ایجاد می کند، اما آنچه خیلی ناراحت کننده است ، اختلالاتی است که این افراد در حساسیت های خود به محرکه های موجود در محیط نشان می دهند.ممکن است به نظر برسد که آنها نسبت به درد ، گرما، یا سرما بی اعتنا هستند از سوی دیگرا افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است شکل مفرط حساسیت به صدا، نور، یا بو را نشان دهند.
ویژگی های غیر عادی اختلال طیف اوتیسم هنگامی که کودکان به نوپایی و سن مدرسه می رسند، برجسته تر می شوند، و این اختلال در طول عمر فرد ادامه می یابد و یکی از چند شکل را که از لحاظ نشانه ها و شدت تفاوت دارند، به خود می گیرد. با این حال زمینه ی خاصی که تحت تاثیر قرار می گیرد و شدت نشانه ها، از کودکی تا نوجوانی، و بعدا دوباره از نوجوانی تا بزرگسالی تفاوت دارند.در تحقیقی معلوم شد که توانایی تعامل کردن با دیگران در نوجوانان اختلال طیف اوتیسم کمتر از بزرگسالان معیوب بود و بزرگسالان در زمینه رفتارهای تکراری کمتر معیوب بودند.
نوع غیر عادی این اختلال ، به نام نشانگان دانشمند اوتیستیک در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم روی می دهد که از مهارت فوق العاده ، ماند توانایی انجام دادن عملیات عددی فوق العاده پیچیده برخوردارند.( برای مثال: نامیدن درست روزی از هفته که هزاران سال بعد تاریخی در آن قرار می گیرد).نشانگان دانشمند اوتیستیک معمولا در سنین اولیه آشکار می شود، زمانیکه کودک خردسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به نظر می رسد که از مهارت موسیقی، استعداد هنری یا توانایی حل مسائل بسیار دشوار برخوردار است.این شاید ناشی از گرایش آنها به تمرکز کردن عمیق روی ویژگی های مادی اشیا به جای تلویحات این ویژگی ها باشد:دیدن درختان اما نه جنگل.
نظریه ها و درمان اختلال طیف اوتیسم
شواهدی که به الگوهای خانوادگی وراثت اشاره دارند تایید می کنند که اختلال طیف اوتیسم علت زیستی دارد و توارث پذیری این این اختلال ۹۰% می باشد، به طوری که گمان می رود نابهنجاری های ژنتیکی روی کروموزوم های ۷، ۲ و ۱۵ وجود داشته باشند.علاوه بر این به نظر می رسد که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم نقایصی در مناطق ارتباطی قشر مخ دارند.شواهدی وجود دارد مبنی بر این که اندازه ی کلی مغز در برخی از افراد اختلال طیف اوتیسم افزایش یافته است.نابهنجاری هایی نیز در مدار عصبی افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم وجود دارند که به صورت مشکل خاص آنها در پردازش کردن محرک های چهره، انعکاس می یابند.
با توجه به شواهد نیرومندی که از نابهنجاری های عصبی _ زیستی در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم حمایت می کنند ، دیدگاه رفتاری ، مناسب ترین درمان است.کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در صورتی که برای رفتارهای مناسب تقویت دریافت کنند رفتارهای اخلالگر و خود تخریبی کمتری نشان خواهند داد.
مراحل رشد مهارت های حرکتی ظریف
قبلیبا این ۱۵ تمرین به فرزندانتان نشان دهید آنها را دوست دارید
بعدی