اختلال آسپرگر یا اختلال طیف اوتیسم پرکارکرد
اختلال آسپرگر یا اختلال طیف اوتیسم پرکارکرد
بعد از این که اختلال آسپرگر مجزا از اختلال طیف اوتیسم در نظر گرفته شد، از تشخیص اختلال آسپرگر برای مشخص کردن افراد مبتلا به نشانه هایی استفاده شد که به لحاظ ماهیت شدت کمتری داشتند. در گذشته بر مبنای این که آیا کودک تاخیرهایی در زبان و رشد عقلانی نشان می دهد یا نه ، اختلال اتیستیک و اختلال آسپرگر را متمایز می کردند. امروزه تشخیص اختلال آسپرگر حذف شده و افراد مبتلا به این نشانه با اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده می شوند.
افرادی که در گذشته مورد تشخیص اختلال آسپرگر قرار می گرفتند، در مقایسه با افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، اختلالات نه چندان شدید و متمرکزتر داشتند. افراد مبتلا به اختلال آسپرگر ممکن است تا سن پیش دبستانی نشانه ها را آشکار نسازند. در این سن که اغلب کودکان ، مهارت های اجتماعی و تعاملی را پرورش می دهند ، کودکان مبتلا به اختلال آسپرگر در تشخیص علائم اجتماعی دیگران، رعایت نوبت و.. مشکل دارند و قادر نیستند نکات ظریف زبان را تعبیر کنند. امکان دارد آنها از تماس چشمی اجتناب کنند یا به دیگران خیره شوند. جلوه های صورتت یا وضع اندامی کودکان مبتلا به اختلال آسپرگر ممکن است غیر عادی به نظر برسد. این افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم پرکارکرد ، گرایش دارند به این که دل مشغول مجموعه محدوددی از تمایلات شوند. امکان دارد آنها به طور مشروحی در مورد این تمایلات صحبت کنند بدون این که تشخیص دهند این گفتگوهای یک طرفه از لحاظ اجتماعی نامناسب هستند. بااین حال ، آنها بیشتر از کودکان کم کارکرد در انتهای طیف اوتیسم ، احتمال دارد که برای دوست یابی تلاش کنند.
اصطلاح اختلال آسپرگر از نام ((هانس آسپرگر)) پزشک اهل وین اقتباس شده است. او در طول جنگ جهانی دوم ، گروهی از پسرها را توصیف کرد که از زبان و مهارت های شناختی نسبتا خوب برخوردار بودند ، ولی مشکلات اجتماعی محسوسی داشتند. آنها مانند پروفسورهای کوچولوی متکبر عمل می کنند اما از لحاظ جسمانی دست و پا چلفتی بودند.
در یک مورد توصیف شده در نوشته ها ، پسر ۱۱ ساله ای مبتلا به اختلال آسپرگر به نام رابرت ، توانایی های کلا می پسر ۱۷ ساله، اما مهارت های اجتماعی کودک ۳ ساله را داشت. گرچه رابرت دانش قابل ملاحظه ای در مورد ستارگان، سیارات و زمان داشت اما تخصیص علایق انحصاری او به این موضوعات ،از فراگیری انواع دیگر دانش جلوگیری کرده بود. همسالان به دلیل تماس های یک طرفه و ساده لوحانه ی وی او را طرد کردند. مورد رابرت ، ماهیت پیچیده اختلال طیف اوتیسم را برای افرادی که در انتهای پرکارکرد پیوستار قرار دارند ، مشخص می کند.
در سال های اولیه زندگی ، والدین به احتمال زیاد فرزند خود را به جای این که مبتلا به اختلال جدی باشد ، به صورت خیلی سرآمد برداشت می کنند. وقتی این کودکان رشد می کنند ، مشکلات آنها برجسته تر می شود. والدین و مربیانی که مسئولیت کودکانی را برعهده دارند که در اوایل زندگی نشانه هایی را آشکار می سازند ، می توانند به آنها کمک کنند تا مهارت های میان فردی انطباقی خود را به حد اکثر برسانند.
افرادی که در انتهای طیف اوتیسم قرار دارند ، با گذشت زمان و با کمک والدین و مربیان ، می توانند راهبردهای مقابله کردن انطباقی را پرورش دهند و حتی در رشته انتخاب شده خود ، مخصوصا در زمینه هایی مانند تکنولوژی و مهندسی ، خیلی موفق شوند. علاوه بر این ، بزرگسالان سرانجام می توانند نسبت به نقاط قوت و ضعف خود بینش کسب کنند و قادرند مهارتت های اجتماعی ، از جمله نحوه تشخیص دادن علائم اجتماعی دیگران را دقیق تر یاد بگیرند.
به یاد داشته باشید، بسیاری از مسائل و اختلالات کودکان در سن کم قابل درمان هستند و بخشی از آن ها در بزرگسالی غیر قابل درمان. همین الان اقدام کنید.
جهت مشاوره در جهت تشخیص یا درمان اختلالات مربوط به اوتیسم می توانید در ساعت های اداری با شماره تلفن ۰۹۱۹۷۹۰۳۱۲۷ تماس حاصل فرمائید.
نشانگان رت در کودکان
قبلیدعواهای خواهر_برادری را با یک سوال متوقف کنیم
بعدی